Geluk

We rijden in zijn auto met het dak open. Voor het eerst samen naar het bos om te wandelen met de kleine hond. Ik doe een elastiekje in mijn haar. ‘Dat staat je ook goed’, zegt hij. Ik merk dat dit mij goed doet.

Even later wandelen we tussen de stellen met hond en lijken van buiten ‘net zo’. Misschien raar, maar ik voel mij even geen weduwe. De kleine hond gaat helemaal uit haar dak op de zandvlakte. Ze rent zo hard als haar pootjes kunnen en graaft kuilen.

Bij het paviljoen in het bos gaan we wat drinken en we hebben het bij ons drankje over onze eerste ontmoeting.

Eerste ontmoeting
‘Je kunt wel bij mij voor het huis parkeren’, zei hij toen we onze eerste afspraak planden. ‘Vanaf daar is het niet ver lopen naar het plantsoen’. 

We gaan een stukje wandelen en wat drinken. Vooraf heb ik 100 x gerepeteerd hoe ik zal vertellen dat ik kanker heb.

Na de bestelling op het terras vraag ik hem: ‘Ken je Herman Finkers?’. Hij knikt vragend van ja. Ik zeg: ‘Ik heb dezelfde kanker als hij heeft’. Dan kijk ik aandachtig hoe hij reageert. Dat doet hij onmiddellijk: ‘Je denkt toch niet dat ik daarvan terugschrik?’

Prompt daarna komt ons drinken. Het meisje houdt het blad wat te scheef en de gemberthee en 0.0 bier worden over ons tafeltje en mij uitgestort. Ze excuseert zich in het Engels.

Het kan mij helemaal niets schelen. Ik zweef nog op opluchting en moet hard lachen en help bij het opruimen. De schade valt ook wel mee.

Als de drankjes voor de tweede keer zijn gebracht, nu door een ander meisje, vertelt hij over zijn eigen kwetsbaarheden en kijkt mij indringend aan. ‘Is het erg dat ik haast opgelucht ben?’ vraag ik, ‘Dat jij ook wat hebt?’ Er lijkt ook een pak van zijn hart te vallen.

Het bos
Hand in hand lopen we terug naar zijn auto zonder dak. Op de terugweg zet hij muziek aan. Hij zingt vrolijk mee terwijl zijn grijze haren om zijn gezicht waaien “I’m too sexy for my car’. Van binnen moet ik vreselijk lachen. Een paar verdwaalde lokken, ontsnapt aan mijn elastiekje, waaien ook om mijn gezicht.

Het is herfstig. Het is prachtig.

Ik leg mijn hand op zijn hand die op de versnellingspook rust.

Ik had niet gedacht dat ik het nog kon.

Ik voel mij gelukkig.

Swanny Kremer