Vies

Ze moest onderzocht worden maar ze stonk. Bij binnenkomst in de donkere slaapkamer werd mijn lot al bezegeld. De klacht was buikpijn en ik hoorde gekerm. Er moest straks een hand op haar buik gelegd worden maar ze stootte mij af. Natuurlijk, ik had nog een paar professionele vragen om ons contact uit te stellen. Wat, wanneer, waar, hoe en waarom.

Die laatste vraag stel ik overigens niet altijd. De dokter die een waarom-vraag stelt, ziek word je ervan als patiënt. `Had ik het antwoord gehad dokter dan was ik niet gekomen!’ En de dokter maar denken: `had ik het antwoord gehad dan had ik de vraag niet gesteld.’ Dokter en patiënt als twee kanten van dezelfde medaille, ze hebben elkaar nodig.

Maar goed, een waarom-vraag bij gekerm was niet zo passend en het moment van lichamelijk onderzoek kwam naderbij. Mijn neus was inmiddels gewend aan wekenlang ongewassen beddengoed, mijn ogen waren gewend aan het schemer (`geen licht dokter, dat doet pijn aan mijn ogen’) maar ikzelf was nog niet gewend aan de patiënt. Afgunstig dacht ik aan ambulancebroeders die consequent plastic handschoenen aantrekken bij alle handelingen die ze aan de patiënt verrichten. Geen patiënt die er naar kraait, maar nu ik zelf contact moest maken met deze patiënt durfde ik geen handschoenen aan te trekken. Wat zou ze wel niet van mij denken? Dat ik haar vies vond? Maar dat was toch ook zo? Etcetera.

Inmiddels had ik al met de duim en wijsvinger een hoekje van het bovenlaken opgetild en sloeg de dekens open. Ze was onlangs geopereerd, mogelijk was er een infectie in de buikholte. De vrouw tilde haar pyama op en ik aanschouwde een grote stinkende pussende buikwond. Ik was opgelucht. Hier waren ogen voldoende, mijn handen grepen al naar de telefoon, de ambulancebroeders mochten alvast hun handschoenen gaan aantrekken. Ik waste nog even de handen maar bij het zien van de handdoek sloeg ik de druppels af. Lafhartig spoedde ik me naar de frisse buitenlucht.