Daar lig ik weer. Zelfde steriele witte kamertje met lamellen voor de ramen. Zelfde groene stoel met de hoofdsteun die gemaakt lijkt te zijn om je kramp in je nek te bezorgen. Zelfde saaie kantoorplafond met felle lampen. Sky Radio staat weer aan. Mond open. Ontspan. Komt goed. En het gaat mooi worden. Uiteindelijk… zeggen ze… hoop ik… AUW!! Die verdovingsspuit is dus echt zo gemeen als hij eruit ziet. Nou ja, als ie maar werkt. Tjonge, wat zit ze dicht op me! Pfff, ze ruikt ook niet heel fris uit haar mond. Zou ze haar tanden wel gepoetst hebben?
Kwetsbaarheid
Omdat ik gezegend ben met een gebit waar nogal eens wat aan moet gebeuren, heb ik de afgelopen maanden meerdere malen met kramp in mijn kaken in de tandartsstoel gezeten. Het zijn afspraken waar ik altijd met frisse tegenzin naartoe ga. Niet alleen omdat de tandarts aan een gevoelig gebit of pijnlijke kies gaat zitten ‘rommelen’, maar ook omdat het onvermijdelijk ongemakkelijk intiem wordt.
De tandarts zit bijna letterlijk bovenop me, over me heen gebogen om er goed bij te kunnen en het goed te kunnen zien. Daarnaast zit ze niet zomaar aan mijn pijnlijke kies maar met een heel arsenaal aan angstaanjagende boren, klemmen, haken en spuiten die er vanuit mijn positie enorm uitzien. Ik kan niet zien wat ze doet, ik kan alleen maar erop vertrouwen dat ze haar werk goed doet. Niet heel gek dat ik altijd met een knoop in mijn maag naar die afspraken ga.
Zenuwen
AUW! Heb ik nou net op de vinger van de tandarts gebeten…? Sorry!! Mond open. Mond open. Mond open!! Ze zijn nu wel heel gezellig aan het kletsen met elkaar… Dochter van de assistente is blijkbaar dit weekend naar een concert van Beyoncé geweest. Ontspan! Het gaat vast goed, op schema. Geen gekke dingen, geen onvoorziene problemen. Anders zaten ze hier niet zo ontspannen te kletsen…toch?
Hoewel sommige mensen zich genegeerd zouden kunnen voelen helpen de kabbelende gesprekjes tussen de tandarts en de assistente ‘over mij heen’ me mijn zenuwen en negatieve gedachten onder controle te houden. Het geeft me rust. Ook heeft mijn tandarts de gewoonte me regelmatig te vertellen wat ze aan het doen is en wat er nog moet gebeuren. Dit geeft me een gevoel van controle en overzicht in een situatie waarin ik geen enkele controle heb en me volledig over moet geven aan haar zorgen. Tegenstrijdig ja, maar voor mij helpt het.[pullquote]Het wordt onvermijdelijk ongemakkelijk intiem.[/pullquote]
Aandacht
O gelukkig, ze zegt dat ze op schema ligt. Alles gaat goed! Daar gaan we dan maar weer. Mond open! Mmm, dit voelt toch niet zo fijn… auw… AUW!!! Zou de verdoving uitgewerkt zijn? Wat zegt ze? Een nieuwe spuit verdoving? Ja, fijn! Tjonge, nooit gedacht dat ik blij zou zijn met zo’n enorme naald in mijn verhemelte… O nee, nee, niet dat ding! Moet dat nou? Dat geluid, om rillingen van te krijgen… Zou je geluid kunnen voelen?
Zelfs met een flinke spuit verdoving ontkom je niet aan pijn en fysiek ongemak. Kramp in je kaken en je nek, een lamme tong en ja, zelfs geluid kan pijnlijk zijn. Mijn tandarts heeft oog voor deze subtiele pijnsignalen en vraagt me regelmatig hoe het gaat. Pijn kan ze niet helemaal voorkomen maar haar aandacht hiervoor maakt een hoop goed en geeft me het vertrouwen om de volgende boor- en- slijpsessie vol te kunnen houden.
Ik heb ondertussen zo vaak in de groene stoel gezeten dat mijn tandarts en ik goed op elkaar ingespeeld zijn. We zijn bijna een team geworden. Maar gelukkig, voor mij dan, is de samenwerking stopgezet. Voorlopig althans…
0 reacties