2 – 3 minuten

1 reacties

Het gebeurde in een mooi en nog een beetje nieuw verzorgingstehuis. Het gebouw ademt ruimte en licht uit in tegenstelling tot de donkere benauwdheid van jaren geleden en mijn visites drukken dan ook niet meer zwaar, integendeel. De levensruimte van de bewoners is echter in de loop der tijd afgenomen. Hun geestelijke en lichamelijke onttakeling beperkt dermate hun zelfstandigheid dat de afhankelijkheid in de dagelijkse levensbehoeften is toegenomen.

Daardoor is al jaren zichtbaar dat de zorg door verpleegkundigen ingewikkelder en intensiever is geworden. Om een en ander betaalbaar te houden en ook voor de verpleegkundigen beter vol te houden, is er door het management de taakdifferentiatie geïntroduceerd. Een moeilijk woord om duidelijk te maken dat vele handen licht werk maken zolang de schoenmaker maar bij zijn leest blijft.

De verpleegkundige doet verpleegkundige handelingen, de huishoudelijke dienst poetst, de verzorgende zorgt en de gastvrouw is er voor de koffie en thee bij gemeenschappelijke activiteiten. Allemaal radertjes in het geheel ten dienste van de bewoners, hulde! Het belangrijkste motief voor dit radarwerk is geld. Het is namelijk enigszins voorstelbaar dat een duur betaalde verpleegkundige geen koffie hoeft rond te brengen en in te schenken. Te dure koffie en ze is er niet voor opgeleid. Dat begrijp ik.

Maar het management van het verzorgingstehuis gaat wel erg ver in deze taakdifferentiatie. Onlangs kwam een patiënte bij mij een tetanusprik halen. Zij was de dag daarvoor gebeten in haar hand bij het koffie delen aan een groep demente ouderen. Nu kan het plots aanreiken van een kopje koffie voor iemand die het verschil niet meer weet tussen een kopje en een klomp aardewerk, behoorlijk bedreigend zijn. De oudere met Alzheimer zij dus vergeven.

Maar dat het management onderscheid maakt tussen een verpleegkundige en een gastvrouw in de nazorg bij een bijtwond mag hen volledig worden aangerekend. De gastvouw kreeg namelijk nog wel een pleister op kosten van het tehuis, maar een noodzakelijke eenmalige tetanusprik (4 euro 37) bleek alleen te kunnen worden toegediend aan verpleegkundigen die volgens de regels “rechtstreeks” contact hebben met de bewoners.

De gastvrouw werd dringend verzocht naar de huisarts te gaan want haar werkzaamheden zijn niet “bewoner gebonden”. Hoe de gastvrouwen worden geacht niet-bewoner-gebonden koffie aan te bieden is nog niet protocollair vastgelegd en zal ongetwijfeld door het management nader worden bestudeerd in een nog op te richten speciale commissie Koffie Delen Maar Niet Aan Bewoners.

Een artikel van


1 reactie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

prefabgirl

Helaas erg herkenbaar. Regelgeving is vaak niet gebaseerd op de praktijk.. Resultaat van top-down beleid maken??