Meeluisteren: Pfff, Gggg

Het is een wachtkamer zoals zovele, tenminste op het eerste oog. Maar dit is een wachtkamer waar je echt niet wilt zijn. Ik zit op een kunststofstoel aan de leestafel met verouderde tijdschriften bij nucleaire geneeskunde. Twee weken geleden was ik er nog voor mijzelf, maar nu ben ik er voor mijn man.

Hij is naar een apart kamertje gebracht. Omdat hij de contrastvloeistof niet kan drinken moet hij langere tijd aan een infuus, daarna naar de scan. Ik wacht op hem.

Meeluisteren

Ik kan er niets aan doen dat ik een heel ongemakkelijk gesprek tussen een ouder paar opvang. Ze hebben het er immers hardop over middenin de wachtkamer. Toch voelt het ongepast dat ik meeluister. ‘Ik vind het zo erg’, zegt zij, en ze zucht luid. De man zegt: ‘Nou, het kon nog erger zijn hoor, het kon ook in je botten of in je bloed zitten.’ O o, denk ik, dat laatste heb ik, en dat is dus heel erg.

Wat een absurde opmerking om hier te maken. Maar daar denkt de oudere heer niet aan, ‘Je moet proberen om positief te blijven’, zegt hij, ‘ze kunnen je misschien wel opereren en het weghalen.’
‘Gggg’, doet de vrouw, ‘dit is echt het allerergste wat je kan overkomen’. ‘Pfff’, doet de man, ‘Dat weet je nog niet.’

Onzekerheid

Onderhand lopen er verschillende mensen langs.

Bejaarde echtparen met een middelbaar kind, een moeder van omstreeks vijftig met een mooie dochter,  verschillende (echt)paren en een vader met een kindje dat nog geen tiener is. De gesprekken die ik opvang komen bij hen ongeveer op hetzelfde neer: ’Uitslag afwachten, positief blijven.’ Wat een boel onzekerheid en angst trekt er in die paar uren voor mijn ogen langs.

Tussentijds zie ik het personeel druk op en neer lopen, telefoons aannemen, bedden met en zonder iemand rondrijden en grappen maken. Voor hen is dit dagelijkse kost.

Worstelen

De oudere heer probeert het nog eens: ‘Je moet afwachten en niet het ergste denken.’ De vrouw zegt weer ‘Gggg’ en met een Gronings accent klinkt dat nog vervelender. De man laat weer een ‘Pfff’ ontsnappen.

Ik zie hem worstelen in een poging om zijn vrouw te steunen maar hij slaat de plank volledig mis. Zij voelt zich totaal niet gehoord, hij lijkt ook niet te luisteren. Hij sust, zij ggggt en hij pffft.

Terwijl ik nog zit te wachten gaan ze weg. Zij loopt met grote stijve passen een paar meter voor hem uit. Hij loopt er wat gebogen achteraan. Ze zijn uitgepraat.

Nog veel later komt mijn man terug. Ook wij moeten de uitslag afwachten en positief blijven. Wij zijn alle twee ‘aan de beurt’. In ieder geval lopen we nog wel samen hand in hand de tent uit.