Liefde heeft een helende werking. Het zal wel nooit wetenschappelijk onderzocht zijn maar er zijn toch wel een paar opvallende zaken. Dat een kus op een gekwetste plek van het kinderlijfje verlichting van de pijn brengt. Dat een opname in een Hospice nogal eens een tijdelijke opleving geeft in vitaliteit (gaat ie wel dood?). Dat een stervende maar niet dood wil gaan zolang de geliefde de hand vasthoudt maar pas het leven laat als deze de ruimte heeft verlaten. Dat seks een kleinere kans op prostaatkanker en hartinfarct geeft (alhoewel ik het omgekeerde denk: mensen met prostaatkanker of hartinfarct vrijen minder, maar dat terzijde). Liefde maakt zacht, maakt pijn draaglijk en geeft vitaliteit. Zou liefde ook bijwerkingen kunnen geven?
Onlangs bezocht ik tijdens een weekenddienst een jongen van 20 jaar die een ontstoken doorligplek zou hebben van zijn stuit. Hij was al jaren bedlegerig wegens een ziekte die geen naam had: volgens de neurologen was er niets neurologisch, volgens moeder had hij een zeldzame ziekte en volgens de huisarts was er sprake van een psychiatrische aandoening. Hij kon soms niet lopen en als hij dat al deed was hij erg moe en deed alles pijn. Chronische bedlegerigheid gaf namelijk naast doorligplekken ook verdunning van zijn spieren dus dat hij moe en pijnlijk was van een loopje naar het toilet was inderdaad de waarheid maar daarmee eerder gevolg van zijn bedlegerigheid dan oorzaak.
Bij aankomst bij zijn huis schrok ik, daar was ik 6 jaar geleden ook al eens geweest en had de toen 14-jarige jongen ingestuurd met klachten van verlamming. Een en ander kwam destijds al vreemd over, maar een kind van 14 dat niet kon lopen behoefde toch wel aandacht in een ziekenhuis. En als 1-dags- dokter in een dienst overzie je niet het geheel. Ik trof opnieuw dezelfde situatie aan. Een zeer overbezorgde moeder, voortdurend aan het woord, streelde hem regelmatig en sprak liefkozende woorden naar hem. Zijn bed stond in het midden van de zeer kil ingerichte woning en haar stoel stond naast zijn bed. Vaders stoel stond alleen, een eind verder op. De jongen keek me bijna smekend aan, hulpeloosheid stond in zijn ogen. Inderdaad, die kon niet op zijn eigen benen staan. De overtollige liefde van zijn moeder was beklemmend als een hernia. Zij had nog niet begrepen: liefde is loslaten, niet vasthouden.
1 reactie
melanie
Ja, Peter, zoals u al denkt, liefde helpt in de genezing omdat liefde de stress wegneemt. Langdurige stress van verongelijktheid, boosheid, angst e.d. maakt dat je afweersysteem minder goed werkt. Er treed een adrenaline fatique op (adrenaline schijnt nodig om het afweersysteem op peil te houden), dat zakt even in, na een langdurig hoog niveau.
Heb het aan den lijve ondervonden. Lees mijn boek maar: De afgekeurde Lever, zoektocht
naar overleving (voorwoord van mijn chirurg). Een ervaringsverhaal. Waar gebeurd.
. Mijn chirurg heeft voordat hij levertransplantaties deed, 15 jr lang vrouwen met borstkanker geopereerd. Hij, een arts die in de geest van zijn patient geïnteresseerd is, heeft alle vrouwen gevraagd of er 8 a 10 jr voordat de borstkanker werd gesignaleerd (zo lang daarvoor begint de kanker in de kiem), iets aangrijpends in hun leven was gebeurd. In bijna alle gevallen was dat zo. Hij, een wetenschapper, is er dan ook, ofschoon niet bewezen, van overtuígd dat stress kanker kan veroorzaken. m.v.g. Melanie