Iedereen maakt wel eens een situatie mee waarna zhij zich achter de oren krabt: ‘Hmm, wat was daar nu aan de hand?’ Zulke situaties laten Swanny Kremer niet los. Zij verbindt (kleine) gebeurtenissen uit het dagelijkse leven aan haar manier van denken, het gaat om ethische reflectie ‘in het wild’.
In haar maandelijkse column nodigt zij u uit om deel te nemen aan haar verwondering. Swanny Kremer is filosoof/ethicus en werkt als onderzoeker in FPC Dr. S. van Mesdag te Groningen. Zij doet promotieonderzoek naar de (eventuele) effecten van moreel beraad op de professionalisering van medewerkers in de sociotherapie.
‘Je moet genieten’, wordt mij weer eens verteld door iemand die geen kanker en wel een partner heeft. ‘Geniet van de tijd die je hebt.’ Ik knik dapper van ja en geef voorbeelden waaruit moet blijken hoe goed ik geniet. En man, wat doe ik mijn best. Precies vier weken en één dag na het […]
Bij de ‘plechtigheid’ waarbij we Berts leven vierden was iedereen welkom. Maar bij het crematorium gingen alleen de kinderen en ik mee naar de oven. Zo deelden we een confronterend moment, een vreselijk definitief afscheid, met elkaar. Wat er van Bert overbleef mochten we vier weken later ophalen. We zijn het eens: Bert moet niet […]
Net terug van een ‘spoedje’ in het ziekenhuis sta ik nog op mijn benen te trillen van de schrik. Mijn bloedplaatjes zijn door de chemo veel te laag en ik had een plotselinge bloeding die niet stopte. Dus even bellen: ik moest meteen komen. Gelukkig liep het met een sisser en een zakje medicijnen af. […]
Terwijl ik met één hand moeizaam een mandarijntje aan het pellen ben komt er een nieuwe mevrouw op mijn zaaltje binnen. Vanuit mijn bed bekijk ik ‘de invasie’. Er wordt druk gesproken. De mevrouw van omstreeks zestig wordt omringd door familie. Iedereen babbelt en reddert. De verpleegkundige stelt ‘en plein public’ de standaardvragen en bij […]
De ene rouwfase is niet beter of slechter dan de andere, ze zijn gewoon verschillend van elkaar. Voor mij een leerpunt om de regie weer meer in handen te houden. Ook, of misschien wel juist, bij verdrietige bezoekers.
Met mijn ‘spoedbriefje’ mag ik de eerste wachtkamer passeren. Nu zit ik in de tweede wachtkamer voor de hokjes waar bloed wordt geprikt. Tegenover mij zit een oudere dame met een hip roze mutsje op. Ik vraag mij af of zij kaal is. Dan hoor ik het gesprek dat zij voert. ‘Ja, mijn achterhoofd is […]
Er is een uitnodiging op de mat gevallen met maar twee namen erop. Die van mijn dochter en van mij. Ik kijk ernaar en denk: ‘Zo is het’. Toch doet het zeer om Bert zijn naam niet meer op de envelop te zien staan. Mijn ‘therapeutschoonzusje’ nodigt ons uit om haar verjaardag te komen vieren. […]
In principe ben ik mooi op tijd maar bij de ingang van de kliniek krijg ik bij het controlepoortje een rood lampje. Ik moet door de toegangscontrole. Tas, jas en laarzen in een bak door de scan. Mijn BH blijft piepen maar dat wordt mij vergeven. Iets verlaat loop ik naar de kamer van de […]
“Zo bijzonder. De lotgenotengroep bestaat uit totaal verschillende mensen. En toch valt de eenzaamheid heel even weg.” #kankercolumns
‘Wat ben je dapper’, hoor ik tegenwoordig vaak. Oké, ik ben net weduwe. Oké, ik heb zelf ook kanker. Oké, ik sta op het schoolplein om mijn dochter op te halen. Oké, ik moedig haar aan bij haar korfbalwedstrijd. Maar of ik nou dapper ben? Volgens mij heb ik geen keuze. En kun je wel […]
Vreselijk koud heb ik het. Alsof mijn beenmerg tot ijs is verworden en koudestralen naar mijn lichaam doorstuurt. In een dekentje gewikkeld zit ik rillend op de bank. Ik weet dat het bij de chemo hoort om het koud te hebben en het duurt dan ook even voordat ik de verwarming ga controleren. Die is […]
Plank voor plank haal ik zijn kast in de slaapkamer leeg. Ik vraag mij af of andere weduwen dat ook zo snel doen na het verlies van hun man. Hij ligt nota bene nog in de kist in de kamer. Ieder t-shirt roept herinneringen op. Ze komen overal vandaan, van concerten, vakanties, verre reizen. Maar […]
De kist waarin Bert ligt staat gesloten in de woonkamer. Een paar klasgenootjes komen met hun ouders bij ons thuis langs voor het openbare afscheid plaats zal vinden. Mijn dochter vindt het fijn om haar vrienden weer te zien. De kinderen staan eerst ernstig te kijken naast hun ouders. ‘Het ging heel snel’, vertel ik weer. […]
Verbijsterd zit ik naast zijn bed. Hij voelt koud aan en ik ben koud van de chemo.Onze dochter zit hartverscheurend en toch vrij stil te snikken op de bank. Halfslachtig adequaat heb ik de familie gebeld, vervolgens ging het als een lopend vuurtje. Het huis stroomt vol met familie. Berts broer als eerste. Hij gaat […]
Column van Swanny Kremer in de serie ‘Kankercolumns’. “Het einde komt onverwacht en indringend, al voelde de kat het blijkbaar wel goed aan. Je blijft verdwaasd achter maar troost je met de gedachte aan een warm afscheid.”
Bert ligt in zijn hoog-laagbed te doezelen. De wereld voor hem is intens klein en bestaat uit zijn bed, de postoel ernaast en zijn tafeltje met medicijnen. Dat wereldje lopen wij binnen en buiten. We moeten er even echt uit, ik moet er in ieder geval even uit. Als ik een moment ‘kan ademen’ kan […]
De ‘feestdagen’ liggen achter ons. Voor mij betekent het dat de eerste chemo gaat starten. Voor Bert betekent het dat hij een buisje in zijn slokdarm krijgt waardoor hij weer kan eten. Beiden hebben we hoop op verbetering. Bert is zich gaan verdiepen in de werking van wietolie en heeft daar goede dingen over gelezen. […]
Bert helpt wat met opruimen in huis terwijl hij een slangetje in zijn neus heeft en een rugzakje op met daarin zijn sondevoeding. Het zakje maakt telkens geluid en we praten er beide tegen: ‘Buddy, wat wil je ons vertellen?’ Onderhand ruim ik ook op en maak hapjes klaar. Straks komen de ‘grote kinderen’ en […]
Het is een wachtkamer zoals zovele, tenminste op het eerste oog. Maar dit is een wachtkamer waar je echt niet wilt zijn. Ik zit op een kunststofstoel aan de leestafel met verouderde tijdschriften bij nucleaire geneeskunde. Twee weken geleden was ik er nog voor mijzelf, maar nu ben ik er voor mijn man. Hij is […]
We zitten thuis aan onze ronde tafel met een glas wijn, hij rood en ik wit. De kamer is ons vertrouwd maar de situatie is zo onwerkelijk. En toch is het echt waar. Vandaag waren we beiden voor onderzoek in het ziekenhuis. Zelf was ik er voor een beenmergpunctie. Maar we wisten al van ‘mijn […]